Jestem sama. A niechta umrze! A czemu to tak nie pójdziesz, bracie, aby pokazać mi, że tak jest? Oddam ci go, Bóg to da, dziesięćkrotnie, stokrotnie może! Oczywiście, prócz obowiązków szkolnych, dużo myślał o amulecie. Pozorna nienawiść znikła jak zły sen rozwiewający się po przebudzeniu, a w sercu jego zostało jedynie wspomnienie dawnych czasów. Dostał także wieczerzę, ale nie miał widocznie apetytu, bo wstał zaraz, aby zajrzeć do konia. I kiedy gestami żywemi, choć go maluj. – O tak, wielkie nieszczęście! – Żeby to nastąpiło jak najrychlej, bo już w mieście szerzą się popłochy! - Czemu to mówicie sobie: wy? Boleść, zazdrość, żółć nurtowały wtedy dwadzieścia piersi kobiecych. - Bo jakimżeś waść sposobem pierwszy po klęsce w Wołoczyskach stanął? 1 Franciszek Zabłocki Król w kraju rozkoszy Objaśnienia w rozdziale czwartym OSOBY KRÓL BARASZ — giermek i śmieszek Filandra[1] SZTUFADA — marszałek minister[2] GAMOŃ — dworski liczebny Ludwili[3] FRYKASY[4] — minister stanu HORTULAN , FLORBEL - ogrodnicy Króla[5] FELICJA , PLACYLLA , RÓŻA - damy honorowe[6] ALZOR[7] — czarnoksiężnik JASKIER[8] FILANDER — rycerz wędrujący[9] FIOŁEK - kwiaty LUDWILA — infantka trebizondzka[10] MACZEK ANONIMA[11] [Drugi Dygnitarz, Dragon, Urzędniki stołu królewskiego, Urzędnicy korony, Straż, Sylfy, Salamandry, Gnomy, Najady[12]] Scena w Krainie Rozkoszy AKT PIERWSZY SCENA I Alzor, Filander, Ludwila, Barasz, Gamoń FILANDER Tak tedy rozmaite zwędrowawszy kraje — I gdzie słońce zapada, i gdzie jutrznia wstaje, Lądem, morzem, powietrzem, jak nikt z ludzi może — Pozwolisz Alzor, że mu winne dzięki złożę. Czuła się więc, bądź co bądź, nieco upokorzona. Uszedłszy z niewoli przybyłem do Drezna. No bo,jak tam kto musi,trudno. Rzekł pierwszy z brzegu, w którym nie było, że dopókim jej nie dosłyszane rozumieli, że vice rex, ale nawet na to spuścić. Dajcież drugą szklankę, do tego, abym cię nazywał kuzynką. Inną ja mam duszę! Wejhard schował swój dar pośpiesznie, wstydząc się go przed różnowiercami; książę Heski wziął, usiadł i poważnie czytać zaczął historię świętego obrazu. – rzekłem przerażony – jakież to nam drugie zagraża nieszczęście? Rozwój gospodarczy wymaga, żeby burżuazja ustąpiła, gdyż jest klasą przestarzałą.